Μισός αιώνας συμπληρώνεται: Melchester Rovers (ENG) – Niarkos (GRE)

 

Στις 7 Ιουνίου φέτος, κλείνουν ακριβώς 50 χρόνια από την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης της σεζόν 1974/75 εκ μέρους των Rovers και με την ευκαιρία αυτής της επετείου οι βετεράνοι άσσοι της Melchester, αλλά και του άξιου φιναλίστ της διοργάνωσης «Αχιλλέα» Νιάρκου, θυμούνται λεπτομέρειες από τον ιστορικό μεταξύ τους αγώνα.

(Του Νίκου Δ. Νικολαΐδη)

Ας ξεκινήσουμε πρώτα με τις αναμνήσεις του Ρόυ, όπως έχουν αποτυπωθεί στο βιβλίο του με τίτλο Rovers: Legendary Days (1971-1975), την επιμέλεια του οποίου όπως και την απόδοση στα ελληνικά, έχει κάνει ο γράφων:

"Εφόσον η Ρόβερς είχε πετύχει να αποκλείσει τόσες ισχυρές ομάδες και να βρεθεί στον Τελικό του ευρωπαϊκού κυπέλλου, ήταν απόλυτα φυσιολογικό όλοι οι προβολείς να στραφούν επάνω μας. Βλέπετε, η Κίνγκσμπεϊ και η Μόλτον είχαν αποκλειστεί από το κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ενώ η Μπρίτζγουολ που ήταν πρωταθλήτρια Αγγλίας για το 1974, απέτυχε στα προημιτελικά του κυπέλλου πρωταθλητριών. Οπότε οι μόνοι εκπρόσωποι του βρετανικού ποδοσφαίρου που συνέχιζαν στην Ευρώπη ήταν η Ουαλική Σουάνσι (στο ΟΥΕΦΑ) και εμείς στο κύπελλο Κυπελλούχων, που σαφέστατα διατηρούσε τη μεγαλύτερη αίγλη μεταξύ των δυο διοργανώσεων.

Βλέπετε, εκείνα τα χρόνια το σύστημα αγώνων ήταν εντελώς διαφορετικό, με διπλά παιχνίδια σε κάθε γύρο κατόπιν κληρώσεως, με ενδεχόμενο κάποιος σύλλογος, όσο μεγάλος και αν ήταν, να πέσει θύμα εκπλήξεως. Είδατε τι πήγαμε να πάθουμε από τη Ντάρμσταντ παρά το θρίαμβό μας στο πρώτο ματς και ο κίνδυνος αυτός θα ελλόχευε -όπως γρήγορα αποδείχθηκε- και στο μονό Τελικό που θα δινόταν στη Γλασκώβη, στις 5 Μαΐου του 1975. Ήμουν πια στα 36 μου, ήδη δοκιμασμένος στα δύσκολα σαν παίκτης όλα αυτά τα χρόνια, απέμενε τώρα να αποδείξω ότι τα «κότσια» μου βαστούσαν και για προπονητής!

Η ισπανική Ατλέτικο Ταντόρα ήταν η πιθανή αντίπαλός μας στον Τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, όμως ο ημιτελικός της δεν είχε ολοκληρωθεί, αφού απέμενε ο επαναληπτικός αγώνας κόντρα σε μια άσημη σχετικά ομάδα, τον «Αχιλλέα Νιάρκου» από την όμορφη Ελλάδα, που δε διέθετε καμία ουσιαστική «περγαμηνή».

Θυμάμαι πως τη συγκεκριμένη ερώτηση, αν δηλαδή έδινα κάποια τύχη στους έλληνες μου την είχε υποβάλει ο Σαμ Κινγκ, ο γνωστός αθλητικός ρεπόρτερ του BBC, όταν συνεργείο του σταθμού μας είχε επισκεφτεί κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Απάντησα κατηγορηματικά πως όχι, ήμουν βέβαιος ότι οι κατά τα άλλα συμπαθείς βαλκάνιοι (πολύ υποδεέστεροι ποδοσφαιρικά εκείνη την εποχή από τις προηγμένες δυτικές αθλητικές δυνάμεις) δεν είχαν καμία ελπίδα απέναντι στα «θηρία» της Ατλέτικο, το δίμετρο διεθνή σέντερ φορ Μανουέλ Ζάνκο, το σπεσιαλίστα των φάουλ Κάρλο Μπενίτεθ, τον ταχύτατο ακραίο βραζιλιάνο αμυντικό Ρομπέρτο Άλβες, τον κορυφαίο χαφ Ρικάρντο Γκόμεζ και τόσους ακόμη άσσους!

Είχε φτάσει η στιγμή για τη ρεβάνς Αχιλλέα-Ταντόρα (οι ισπανοί είχαν επικρατήσει με 1-0 στο πρώτο παιχνίδι, αλλά δεν ανησυχούσαν ιδιαίτερα) της οποίας το δεύτερο ημίχρονο θα μετέδιδε ζωντανά η αγγλική τηλεόραση και εγώ νωρίς την ίδια μέρα προγραμμάτισα ενημέρωση των παιδιών για τα τρωτά σημεία του φαβορί. Προβάλαμε ειδικό βίντεο που είχα εξασφαλίσει από έναν γνωστό μου καταλανό δημοσιογράφο (που μου το έδωσε με μεγάλη χαρά, ελπίζοντας να νικήσουμε τη «μισητή» εκπρόσωπο των βάσκων) με το οποίο εντοπίσαμε τις αδυναμίες των Ταντωριάνων του σπουδαίου αργεντινού προπονητή Γκαμπριέλ Καστανούντα.

Ο Ζάνκο έδειχνε ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι, όμως η έκπληξη για όλους μας ήταν ο αριστερός εξτρέμ Μόρες, ένα ακόμη σπουδαίο «χαρτί» των κυπελλούχων Ισπανίας. Στις εικόνες που είδαμε από τον προημιτελικό, η φημισμένη κυπελλούχος Ιταλίας Ιντερνασιονάλ Τορίνο έδειχνε ανήμπορη να αντιδράσει στον καταιγιστικό ρυθμό των ισπανών, που θριάμβευσαν εις βάρος της με (συνολικό) σκορ 6-2 (!)

Μοίρασα στους παίκτες μας από ένα αντίγραφο των παρατηρήσεών μου και τους ζήτησα να το «ξεκοκαλίσουν», προκειμένου να κατανοήσουν και την «Αχίλλειο πτέρνα» της Ατλέτικο, όπως τους είπα, επηρεασμένος από τις σκέψεις που είχα κάνει επιστρέφοντας στο μάθημα αρχαίων ελληνικών του σχολείου, για Ακρόπολη, Δελφούς, Μυκήνες, Κνωσό, Δία, Αγαμέμνονα, Μέγα Αλέξανδρο, Αριστοτέλη, Σωκράτη, Σοφοκλή αλλά και σουβλάκι, μουσακά, τζατζίκι κ.λ.π.

Αν στο κάτω-κάτω βρε αδερφέ οι μουστακαλήδες έλληνες έκαναν το θαύμα και προκρίνονταν αυτοί στον Τελικό, υπήρχαν πρόχειρα τρία-τέσσερα τηλέφωνα βρετανών τεχνικών με τις ομάδες των οποίων ο Αχιλλέας είχε δώσει φιλικούς αγώνες τα προηγούμενα Χριστούγεννα σε ένα διεθνές τουρνουά για λόγους προώθησης του ελληνικού τουρισμού, που διοργάνωσε η Κυβέρνησή τους. Νομίζω ότι είχαν μόλις ξεπεράσει μια πολύχρονη στρατιωτική δικτατορία και οι πολιτικοί τους, όπως ήταν λογικό, αναζητούσαν τρόπους να αναβαθμίσουν τη θέση της μικρής αυτής, αλλά και τόσο ηλιόλουστης χώρας.

Έφυγα βιαστικά από το προπονητικό μας κέντρο, διότι έπρεπε να προλάβω νωρίς το απόγευμα κάποια εγκαίνια ενός καταστήματος αθλητικών ειδών που διατηρούσε ο παλιόφιλος Τόμ Σέλμπυ στο δυτικό Μέλτσεστερ. Πράγματι, ένα πλήθος κόσμου (κυρίως πιτσιρικάδες) είχαν συγκεντρωθεί την ώρα που εμφανίστηκα κουστουμαρισμένος, και αμέσως μόλις με είδαν άρχισαν τις ενθουσιώδεις παροτρύνσεις να κερδίσουμε το Κύπελλο.

Ωστόσο μια φωνή δίπλα μου με πληροφόρησε έξαφνα πως, λίγα λεπτά πριν τη λήξη του ματς, ο Αχιλλέας προηγούνταν της Ατλέτικο με σκορ 3-1 (συνολικά δηλαδή 3-2) και ήταν εκείνος που έπαιρνε το «χρυσό» εισιτήριο για τη Σκωτία. Έχασα τον κόσμο! Παρατώντας «σύξυλους» τους προσκεκλημένους πελάτες του Τομ, έτρεξα με αγωνία στη βιτρίνα παράπλευρου μαγαζιού με ηλεκτρικές συσκευές, εκεί που ήδη στέκονταν  4-5 φίλαθλοι.

Κόλλησα το πρόσωπό μου πάνω στο γυαλί, αφού στην προθήκη υπήρχε ανοικτή T.V. σε ζωντανή σύνδεση με το γήπεδο του Νιάρκου. Οι ισπανοί, ευτυχώς για μας, είχαν κερδίσει πέναλτι ακριβώς στο τελευταίο λεπτό. Ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα μου που με ενδιέφερε τόσο να μπει ένα γκολ σε αγώνα που δεν έπαιζαν οι Ρόβερς. Κι αυτό γιατί οι άγνωστοι έλληνες παίκτες θα αποτελούσαν για μένα ένα μεγάλο πρόβλημα, το οποίο αμφέβαλα αν θα κατάφερνα να λύσω…

Τυπικά, το παιχνίδι είχε λήξει. Απέμενε ωστόσο η εκτέλεση του πέναλτι, που ανέλαβε ο έμπειρος μέσος Μπενίτεθ. Έστειλε ένα δυνατό συρτό σουτ στη δεξιά γωνία του έλληνα τερματοφύλακα, όμως εκείνος με μια αιλουροειδή σχεδόν εκτίναξη κατάφερε και μπλόκαρε τη μπάλα! Αυτό ήταν, ο Αχιλλέας είχε περάσει στον Τελικό και γύρω μου όλοι πανηγύριζαν έξαλλα. Μην ξέροντας βέβαια πως είχα ρίξει ολόκληρο το βάρος της μελέτης μου μόνο στην ισπανική ομάδα, τους φαινόταν παιχνιδάκι πια η νίκη μας στον Τελικό. Όμως για μένα, δεν υπήρχε χειρότερη καταστροφή!

Ζαλισμένος, σχεδόν παραπατούσα όταν απομακρύνθηκα από εκεί, σε σημείο που οι υπόλοιποι πίστεψαν πως είχα ταραχτεί απ’ την απρόσμενη τύχη μας!  Να φανταστείτε πως αρνήθηκα ακόμη και αυτόγραφα να υπογράψω, κάτι που δεν έκανα ποτέ. Έφτασα στο σπίτι μου ανήσυχος, αλλά βρήκα να με περιμένουν οι συμπαίκτες μου, που είχαν φυσικά την ίδια αγωνία με μένα αφού δε γνώριζαν σχεδόν τίποτε για τους αντιπάλους μας. Και η ευθύνη ήταν καθαρά δική μου.

Τους καθησύχασα βέβαια ότι θα συγκέντρωνα άμεσα πληροφορίες και πράγματι τηλεφώνησα στον Τζίμμυ Γκάριτυ που είχε αντιμετωπίσει τον Αχιλλέα με την Κάρσον Γιουνάϊτεντ.  Δυστυχώς ούτε εκείνος, αλλά ούτε και κάποιος άλλος από όσους πήρα, είχαν κάτι ουσιώδες να μου πουν. Η ομάδα του Νιάρκου είχε πρόσφατα πραγματοποιήσει ευρύτατη ανανέωση με αποτέλεσμα κανένας να μη γνωρίζει κάτι σημαντικό που θα μας βοηθούσε.

Υπήρχε όμως μια τελευταία ευκαιρία. Θα έψαχνα στο πλούσιο αρχείο του συλλόγου μας για κάποιο στοιχείο, που όμως ποτέ (εκτός από μια ομαδική φωτογραφία της προηγούμενης πενταετίας) δε μπόρεσα να ανακαλύψω… «Τζίφος» πραγματικός!

Ξεκινήσαμε με το αεροπλάνο για το περίφημο «Χάμπτον Παρκ» και αλίμονο, ακόμη δεν ήξερα απολύτως τίποτα για την ελληνική κυπελλούχο ομάδα…Ούτε οι δημοσιογράφοι που μετείχαν στην αποστολή για την Ελλάδα αλλά ούτε και οι συνοδοί μας βρήκαν το παραμικρό… Υπήρχε ορατός πια ο κίνδυνος να γίνουμε ρεζίλι και να χάσουμε το τρόπαιο!

Κατεβαίνοντας από το πούλμαν το οποίο μας μετέφερε στο Στάδιο, είδαμε συγκεντρωμένους αρκετούς ενθουσιώδεις οπαδούς του Αχιλλέα που κραύγαζαν με κόσμιο τρόπο υπέρ της ομάδας τους. Ξαφνικά, μου πέρασε σαν αστραπή μια ιδέα από το μυαλό. Πλησίασα την ομάδα των ελλήνων φιλάθλων και έπιασα την κουβέντα με έναν-δυο από αυτούς οι οποίοι γνώριζαν αγγλικά. Έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω κάποια πράγματα για την άγνωστη αυτή ομάδα που είχε βρεθεί αναπάντεχα στο δρόμο μας. «Φαίνεστε αισιόδοξοι για τον Τελικό. Τι προσόντα έχει ο σύλλογός σας;» τους ρώτησα και εκείνοι, κολακευμένοι από το ενδιαφέρον μου, ανοίχθηκαν αρκετά: Ονόματα και θέσεις παρέλασαν ξαφνικά μπροστά μου και χρειάσθηκα τέσσερα αυτιά για να συγκρατήσω μερικές λεπτομέρειες, καθώς η προφορά τους δεν ήταν και τέλεια. Ωστόσο, τέτοια ώρα τέτοια λόγια! Μου έφτανε ότι οι έλληνες διαθέτουν γνωστό ταλέντο στις ξένες γλώσσες -σε αντίθεση με μας- και ότι είχαν την αφέλεια του πρωτάρη, όσο χρειαζόταν για να μην αντιληφθούν ότι μου εκμυστηρεύονταν υπέρ-πολύτιμα μυστικά. Που να φαντάζονταν ότι ήμουν εντελώς αδιάβαστος!

Μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο, συνειδητοποίησα ότι είχα μπροστά μου 90 ή και 120 λεπτά που θα στιγμάτιζαν έκτοτε την εξέλιξή μου στην ποδοσφαιρική ιεραρχία. Ή θα τα κατάφερνα χαρίζοντας στους Ρόβερς ένα ακόμη έπαθλο, ή θα επέστρεφα στα καθαρά αγωνιστικά μου καθήκοντα και από την επομένη μέρα θα ψάχναμε για νέο προπονητή!

Το παιχνίδι άρχισε και εγώ τουλάχιστον είχα προλάβει να ενημερώσω τα παιδιά, για τα όσα χρήσιμα συγκράτησα από τη σύντομη συνομιλία μου με τους οπαδούς. Ο Αχιλλέας με προπονητή τον Ούγγρο παλαιό διεθνή Φέρεντς Κόμορα, ξεκίνησε εντυπωσιακά και όπως περίμενα, το σύστημά τους στηρίζονταν στους δυο ταχύτατους ακραίους μπακ, ειδικά στον αριστερό, ένα ψιλόλιγνο μελαχρινό νεαρό ο οποίος έτρεχε σα …δαιμονισμένος! Πολύ θα τον ήθελα στη Μέλτσεστερ αυτό τον Φλωρίνα, όπως λεγόταν…

Ωστόσο, οι συνεχείς προελάσεις του στο πρώτο ημίωρο, σκόνταφταν πάνω στον καλά δασκαλεμένο «ογκόλιθό» μας, το Λόφτυ Πηκ, που έβρισκε τον τρόπο να επεμβαίνει έγκαιρα και αποτελεσματικά. Οι έλληνες, παρόλα αυτά, φαίνονταν να διαθέτουν αρκετές εναλλακτικές λύσεις. Εφάρμοσαν ένα ακόμη έξυπνο τέχνασμα, στα πλάγια άουτ που κέρδιζαν κατά κόρον, όταν ένας χειροδύναμος μέσος τους έστελνε με φοβερό τρόπο τη μπάλα απευθείας στη μεγάλη μας περιοχή! Εκεί, καραδοκούσε ο σέντερ-φορ Παπούλας, έτοιμος να μας κάνει τη «ζημιά». Ευτυχώς που και γι’ αυτό το κόλπο τους ήμουν καλά προετοιμασμένος, έχοντας ενημερώσει τον Τσάρλι Κάρτερ να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα για να εξουδετερώνει κάθε πιθανό κίνδυνο για την εστία μας.

Ένοιωθα πως μετείχα σε μια καλοδουλεμένη παρτίδα σκάκι, που εκτυλίσσονταν πάνω στο γρασίδι του υπέροχου «Χάμπτεν Παρκ». ΟΙ Σκωτσέζοι φίλαθλοι, που ήταν και η πλειοψηφία στις εξέδρες, δεν είχαν πάρει το ματς «στα ελαφρά». Χειροκροτούσαν βέβαια με θέρμη κάθε καλή ενέργεια εκατέρωθεν, σα γνήσιοι φίλοι του αθλήματος, ωστόσο δεν έπαυαν να είναι βρετανοί και σα βρετανοί σίγουρα κάποια στιγμή θα έγερναν προς τη μεριά μας. Αρκεί να τους αποδεικνύαμε ότι το αξίζαμε.

Όμως, η στιγμή που ο Βέρνον, ο Μέρβυν, ο Τζάμπο, ο Μπλάκυ ή εγώ θα τελειώναμε επιτυχημένα μια όμορφη ενέργεια, δεν έδειχνε να φτάνει. Η ομάδα του Νιάρκου, μιας μικρής κωμόπολης της ηπειρωτικής Ελλάδας είχε κερδίσει εκείνη τις εντυπώσεις, κόντρα στους φημισμένους άσσους μας!

Πεισματωμένος για όσα συνέβαιναν, επιχείρησα μια κάθοδο μόνος μου, ξέροντας ότι οι αντίπαλοι κυνηγοί θα μάρκαραν πολύ στενά τους δυο μας εξτρέμ, ένα ακόμα χαρακτηριστικό του τρόπου παιχνιδιού των ελλήνων, που μου είχαν «ξεφουρνίσει» άθελά τους εκείνοι οι αγαθιάρηδες έξω από το γήπεδο.

Καθώς λοιπόν δεν υπήρχαν περιθώρια να πασάρω, διείσδυσα λίγο πιο βαθειά και την κατάλληλη στιγμή πλάσαρα το γκολκίπερ του Αχιλλέα που έκανε μια βουτιά απελπισίας στα πόδια μου. Όμως ακριβώς πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή του τέρματος, πετάχτηκε σαν «από μηχανής Θεός» –για να θυμηθώ και λίγο από αρχαία ελληνική τραγωδία, που ήλπιζα να μη ζούσαμε εκείνο το βράδυ στη Γλασκώβη-ο δεξιός οπισθοφύλακας και έδιωξε με υπερένταση σε κόρνερ! Προφανώς είχε εντολές να καλύπτει τον τερματοφύλακά του. Να κάτι, που δεν είχα μάθει, σκέφτηκα…

Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε ισόπαλο 0-0, με το αουτσάιντερ του Τελικού να έχει ζορίσει το φαβορί, δηλαδή τη Ρόβερς. Εγώ, ήμουν έντονα προβληματισμένος. Απέναντί μας βρισκόταν ένα ταχύτατο σύνολο παικτών, διψασμένων για διάκριση. Ήταν όλοι τους γηγενείς, κάτι που ενίσχυε τους δεσμούς μεταξύ τους και δυνάμωνε την προσδοκία τους να μας κερδίσουν και να γίνουν έτσι η πρώτη ελληνική ομάδα που θα έπαιρνε ευρωπαϊκό τίτλο στο ποδόσφαιρο! Κάθε επικίνδυνη προσπάθειά μας έβρισκαν το κουράγιο και διέθεταν τον τρόπο να την εξουδετερώνουν γρήγορα. Είμαστε υποχρεωμένοι να μοχθήσουμε πάρα πολύ για να πάρουμε τη νίκη, κόντρα σ’ αυτόν τον πολύ δύσκολο αντίπαλο.

Στο δεύτερο μέρος της αναμέτρησης προσπαθήσαμε να αποκτήσουμε γρήγορα την πρωτοβουλία κινήσεων, αφού ήμουν βέβαιος ότι όσο η ώρα θα περνούσε τόσο ο Αχιλλέας θα μας παραχωρούσε γήπεδο και οι φίλαθλοί μας θα αγωνιούσαν. Ένα τέταρτο της ώρας πριν το τέλος και ενώ είχαμε αγωνιστικά «βαλτώσει», τόλμησα μια αλλαγή, κάνοντας νεύμα στο νεαρό Σώου να σηκωθεί από τον πάγκο. Γύρισα το βλέμμα μου στον Πηκ δίνοντάς του εντολή να αποχωρήσει και εκείνος το έκανε με «βαριά καρδιά», κάτι που όλοι αντιλήφθηκαν.

Ήταν ο καλύτερος αμυντικός, όμως τώρα έπρεπε να αντικατασταθεί από τον ξεκούραστο αναπληρωματικό μας. Βγήκε με εμφανέστατη δυσαρέσκεια στο πρόσωπό του, ενώ δίπλα μου ο Μπλάκυ απορούσε με την κίνησή μου. «Πες στον Σώου να πάει στο αριστερό άκρο της άμυνάς μας και να μείνει διαρκώς εκεί» του ζήτησα και πρόσθεσα χαμηλόφωνα μια ακόμα συμβουλή, που όφειλε να μεταφέρει στον Κάρτερ. Ήμουν πεπεισμένος ότι οι αντίπαλοί μας θα έπαιζαν πλέον πιο επιθετικά, όπως και έγινε.

H Μέλτσεστερ δέχθηκε τρομερή πίεση τα επόμενα λεπτά, καθώς ο Αχιλλέας που τώρα πια μη έχοντας τίποτα να χάσει τα έπαιζε όλα για όλα, είχε περάσει όλος μπροστά! Περίπου στο 80ο λεπτό, εκδηλώθηκε μια άριστα συνδυασμένη επίθεση στα καρέ μας και η μπάλα κόντραρε στο πόδι του Τζεφ Τζαϊλς, παίρνοντας πορεία για τα δίχτυα μας!

Ευτυχώς, παρότι αιφνιδιάσθηκε, ο Τσάρλι με μια εκπληκτική εκτίναξη στη δεξιά του γωνία, τη μπλόκαρε!

Κατόπιν, τροφοδότησε με ένα ισχυρό βολέ το κέντρο της δικής μας επίθεσης. Παρότι με μάρκαραν στενά, γνώριζα τι να πράξω. Με ένα γυριστό απευθείας κτύπημα έστειλα μια «γόμα» στο αριστερό μέρος της δικής μας γραμμής «πυρός», εκεί που έτρεχε τώρα σαν αλαφιασμένος ο Γκράχαμ Σώου. Μάταια τα μπακ τον κυνήγησαν (είχαν πια καταπονηθεί πολύ απ’ την υπερπροσπάθεια) και ο νεαρός μπήκε από αρκετά πλάγια θέση στην περιοχή, σουτάροντας με όλη του τη δύναμη…

Ο έλληνας «πορτιέρο» Κασσαβέτης, ένας εξαίρετος αθλητής όπως άλλωστε και οι περισσότεροι από τους συμπαίκτες του, κατάφερε με υπερένταση να διώξει αλλά ευτυχώς η μπάλα κύλησε στα πόδια μου, αφού είχα φτάσει σε θέση βολής. Έπιασα έναν από τους «κεραυνούς» μου και την έστειλα να αναπαυθεί στα δίχτυα, παρά τη δεύτερη προσπάθειά του να αποκρούσει ξανά. Είχε προλάβει να σηκωθεί ο αθεόφοβος, μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου!

Γίναμε όλοι ένα κουβάρι πανηγυρισμών και μόνο όταν οι υπόλοιποι είδαν το Λόφτυ να κάνει σαν τρελός κάτω από το στέγαστρο των αναπληρωματικών μας, αντιλήφθηκαν το σχέδιο που είχα εφαρμόσει. Με την αλλαγή του Πηκ, ο οποίος ήταν μιλημένος από μένα να παίξει το θυμωμένο, είχα ρίξει ένα «δόλωμα» που οι έλληνες παίκτες και ο τεχνικός τους το άρπαξαν! Τους είχα αναγκάσει να παίξουν πια με τους δικούς μας όρους.

Τώρα οι οπαδοί μας δεν κρατιούνταν στην εξέδρα και στα τελευταία λεπτά το κλίμα θύμιζε έντονα «Μελ Παρκ». Με συνεχείς ιαχές και τραγούδια, «πάγωσαν το αίμα» των ελλήνων, ώσπου ακριβώς πριν το σφύριγμα της λήξης σκοράραμε για δεύτερη φορά, με συρτό σουτ του Μέρβυν! (2-0).

 

Είχαμε ολοκληρώσει ονειρικά τον Τελικό, γίναμε Κυπελλούχοι Ευρώπης για το 1975 και εγώ είχα κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα με τον ίδιο μου τον εαυτό!"

Τι θυμούνται οι υπόλοιποι Άγγλοι παίκτες.

Κατά το πρόσφατο ταξίδι μου στο Μέλτσεστερ, κατάφερα να συναντήσω μερικούς από τους παλαιούς συμπαίκτες του Ρόυ, που δέχτηκαν να μου πουν δύο λόγια από εκείνο το αξέχαστο παιχνίδι. Πρώτον απ’ όλους προσέγγισα το Γουίλιαμ Γκρέι (ο γνωστός μας Μπλάκι) που μαζί με το γιο του διευθύνουν μία από τις παμπ στην πόλη. Ο Μπλάκι θυμήθηκε: «Ήταν για μας ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι, αφού οι Έλληνες, οι συμπατριώτες σου, μας δυσκόλεψαν αφάνταστα. Κατά τη διάρκεια του β’ ημιχρόνου πραγματικά πίστεψα ότι δεν θα καταφέρουμε να σκοράρουμε και φοβόμουν μήπως τελικά πάμε στα πέναλτι! Ήταν κι ο Ρόυ ακόμη άπειρος ως τεχνικός, όλα παίζονταν… Ευτυχώς πέτυχε εκείνο το τέχνασμα που σκέφτηκε και δικαιωθήκαμε, έστω και στο τελευταίο δεκάλεπτο. Μπράβο όμως και στον αντίπαλο, που απέδειξε ότι ήταν σκληρό καρύδι».

Στον κήπο του σπιτιού του, συνάντησα τον κοντούλη, αλλά πάντα νευρώδη Τζεφ Τζάιλς. Ακόμα και τώρα στα γεράματα (είναι πάνω από 80 ετών), δεν έχει ξεχάσει τα υπόλοιπα, εκτός ποδοσφαίρου, ενδιαφέροντά του. Τη στιγμή που του μίλησα, εκείνος παρατηρούσε με προσοχή το πέταγμα μίας πεταλούδας! Δεν αρνήθηκε να μοιραστεί μαζί μου τις δικές του αναμνήσεις: «Ω, τι αγώνας!!! Αλήθεια, πιστεύω ότι ήταν ο πιο αμφίρροπος τελικός στον οποίο εγώ προσωπικά έχω παίξει! Εκείνοι οι Έλληνες παίκτες έτρεχαν ασταμάτητα, αληθινοί διάολοι σου λέω! Και με ταλέντο μεγάλο, που κανείς μας δεν περίμενε. Είναι θαύμα ότι νικήσαμε 2-0, θυμάμαι τα γκολ μπήκαν στο τελευταίο δεκάλεπτο. Αξέχαστη εμπειρία!!!» Αρκετά νεότερος, ο «γάτος» Τσάρλι Κάρτερ, τον οποίο συνάντησα στο τοπικό στούντιο ηχογραφήσεων (για όσους δε το γνωρίζουν, τελικά έκανε την καριέρα του ποπ τραγουδιστή, που τόσο επιθυμούσε) επόπτευε εγγραφή στα αρχεία της εταιρείας δίσκων. «Φυσικά και θυμάμαι εκείνον το παιχνίδι, άλλωστε ήταν ο πρώτος διεθνής τελικός αγώνας που έπαιρνα μέρος και ως εκ τούτου, ήθελα τη νίκη όσο τίποτε άλλο. Είμαι χαρούμενος που μπόρεσα να βοηθήσω την ομάδα στις δύσκολες στιγμές που οι… δικοί σου, μας πίεζαν ασφυκτικά. Το μετάλλιο το έχω πάνω στη βιβλιοθήκη μου και το δείχνω στον εγγονό μου, που ονειρεύεται να παίξει και αυτός στους Rovers».

Η… απέναντι όχθη.

Ο Νιάρκος είναι ένα μικρό, σήμερα, χωριουδάκι στην Αρκαδία. Κανείς δε μπορεί να φανταστεί ότι η ποδοσφαιρική του ομάδα είχε κάποτε φτάσει τόσο ψηλά. Τώρα πια αγωνίζεται στην τρίτη τοπική κατηγορία, αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ’70 είχε καταφέρει να κατακτήσει το Κύπελλο Ερασιτεχνών. Και καθώς η διοργάνωση του (επαγγελματικού) Κυπέλλου Ελλάδας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω της τραγωδίας στην Κύπρο (1974), η Ε.Π.Ο. ζήτησε από την ΟΥΕΦΑ την άδεια, ώστε η χώρα μας να εκπροσωπηθεί στο (τότε) Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης από τον «Αχιλλέα», όπως και έγινε. Το απίστευτο ήταν πως η απειρία, αλλά και το απρόσμενο στιλ παιχνιδιού της ομάδας, που η Γ.Γ.Α. είχε φροντίσει να της βρει έναν ξένο προπονητή, προκαλούσαν σύγχυση στους αντιπάλους, που ένας - ένας έβγαιναν, αναπάντεχα «νοκ-άουτ», ενώ ο «Αχιλλέας» προχωρούσε! Το αποκορύφωμα ήρθε στον ημιτελικό με τους Ισπανούς που πίστευαν ότι θα πέρναγαν με «περίπατο» στον τελικό, αλλά έσπασαν κι αυτοί τα μούτρα τους! Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο που δεν πρόκειται, φυσικά, να ξανασυμβεί.

Στην πλατεία του χωριού και κάτω από τη σκιά ενός αιωνόβιου πλατάνου, κατάφερα να συναντήσω δύο γεροντάκια, που όπως έμαθα είναι οι μοναδικοί εν ζωή παίκτες του «Αχιλλέα». Ο αμυντικός Φλωρίνας και ο σέντερ-φορ Παπούλος χάρηκαν που μετά από τόσα χρόνια κάποιος τους ρωτούσε για τη μεγαλύτερη επιτυχία της ποδοσφαιρικής τους σταδιοδρομίας. Με ένα στόμα, όπως λέμε, και οι δύο τους ανακάλεσαν μερικές φάσεις, συμφωνώντας πως η ελληνική ομάδα θα μπορούσε να είχε κατακτήσει το Κύπελλο! Είχαν για πρώτη φορά βρεθεί μπροστά σε τόσο πολύ κόσμο και το διασκέδασαν, όπως μου είπαν. Άλλωστε, ερασιτέχνες ήταν και ήξεραν ότι την επόμενη ημέρα τους περίμενε στο χωριό τους, σκληρή δουλειά.