Ο καλός φίλος Νίκος Νικολαΐδης γράφει ένα εξαιρετικό βιβλίο για τα καλύτερα χρόνια της Melchester (1971-1976) και μου έκανε την τιμή να επιτρέψει την δημοσίευσή του από το blog σε συνέχειες. Πάμε λοιπόν...
Εισαγωγή
Ονομάζομαι Roy Race και γεννήθηκα το 1937 σε μία εργατική συνοικία του Melchester, στη βόρεια Αγγλία. Ανδρώθηκα παίζοντας ποδόσφαιρο στις γειτονιές, πλάϊ στις όχθες του ποταμού Mel και φλέρταρα βολτάροντας στα δρομάκια του πάρκου της πόλης…Πέρα όμως από τους εφηβικούς μου έρωτες, μία ήταν η μεγάλη μου αγάπη την οποία δεν πρόδωσα ποτέ μου! Ήταν φυσικά η «στρογγυλή θεά», η μπάλα, στην οποία αφιέρωσα κυριολεκτικά όλη μου τη ζωή. Μεγάλωσα, παντρεύτηκα τη λατρεμένη μου Penny Laine, δημιούργησα οικογένεια και έκανα τρία παιδιά, που έχουν ιδιαίτερη θέση στη ζωή και την καρδιά μου, όμως ποτέ δεν εγκατέλειψα την ομάδα μου. Από το Νοέμβριο του 1954, που μαζί με τον κολλητό μου “Blackie” Gray υπέγραψα για πρώτη φορά στους “Rovers”, μετά από παρότρυνση του συχωρεμένου πια Alf Leeds, έως και σήμερα, που έχω αναλάβει τη γενική διεύθυνση του κλαμπ.
Στα 39 χρόνια της αγωνιστικής μου δράσης-εγκατέλειψα τα γήπεδα το 1993 σε ηλικία 56 ετών, μετά από το τραγικό δυστύχημα που μου κόστισε την απώλεια του αριστερού μου ποδιού, όπως πολλοί από σας θα θυμούνται-μία χρονική περίοδος θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου. Ήταν εκείνο το διάστημα που ο σύλλογος μας ενισχύθηκε με την προσθήκη νεαρών , διψασμένων για διακρίσεις παικτών, στις θέσεις κάποιων βετεράνων που αποχώρησαν και με τη στιβαρή καθοδήγηση του Ben Galloway και του Tony Storme, φθάσαμε στην κορυφή των διακρίσεων μας!
Αυτή λοιπόν την εποχή διάλεξα να σας διηγηθώ όταν μου έγινε η πρόταση να καταγράψω τα…απομνημονεύματά μου.
Δέχθηκα ευχαρίστως με την πεποίθηση ότι όσα διαβάσετε στις επόμενες σελίδες θα σας βοηθήσουν να θυμηθείτε και να διδαχθείτε από τη μαγεία, που κάποτε ομόρφυνε την παιδικότητά σας…
Ο δικός σας Roy.
-----------------
-----------------
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο
Μια επιλογή που ταράζει τα νερά.
Το Φθινόπωρο του 1971 βρισκόμουν σε μία ιδιαίτερη κατάσταση όσον αφορούσε στα προσωπικά μου, καθώς η μνηστή μου είχε αντιληφθεί την απόλυτη προσήλωση μου στις υποχρεώσεις της ομάδας και αυτό ήταν δυνατό να επηρεάσει καθοριστικά τη σχέση μου μαζί της. Για πρώτη φορά στα αρκετά χρόνια της γνωριμίας μας χρειαζόταν να προσπαθήσω πολύ για να κρατήσω τις αναγκαίες ισορροπίες, σε μια ηλικία (ήμουν τότε σχεδόν 35 ετών) που άλλοι είχαν δημιουργήσει ήδη οικογένεια.
Βέβαια το γεγονός ότι το νέο μου σπίτι είχε πια ετοιμασθεί στα προάστια της πόλης, έδινε και στους δυο μας την δυνατότητα μελλοντικής συμβίωσης και ενίσχυε τη βεβαιότητα για μια κοινή πορεία.
Αλλά και οι Rovers βρίσκονταν σε δύσκολη καμπή, αφού μετά από μία εποχή μεγάλων διακρίσεων είχε φθάσει η κρίσιμη ώρα της ανανέωσης. Δύο- τρεις νέοι παίκτες που είχαν προωθηθεί στην βασική ενδεκάδα τις προηγούμενες χρονιές διεκδικούσαν πλέον τη μονιμοποίησή τους στο αγωνιστικό σχήμα, ενώ η αποχώρηση δύο βασικών αμυντικών προκαλούσε επιπρόσθετη ανησυχία.
Κι όλα αυτά με απασχολούσαν ακόμη και τη στιγμή που χάζευα την καθιερωμένη ομαδική φωτογραφία της ομάδας, ενόψει της νέας περιόδου 1971-72, που θα χάριζα στην Penny για να κοσμήσει το γραφείο της , αυτό της γραμματέως του συλλόγου.
Όρθιοι πόζαραν οι Taffy Morgan (γυμναστής), Eddie Eager, “Chalkie” White, Chris Dylan, Tubby Morton, Lofty Peak, Goeff Giles, Ben Galloway (μάνατζερ) και καθιστοί οι Terry West, “Blackie” Gray, εγώ, Jumbo Trudgeon, Vernon Eliot και Andy Croydon, το σύνολο δηλαδή του έμψυχου δυναμικού της πρώτης ομάδας.
(Συνεχίζεται)
