Ο καλός φίλος Νίκος Νικολαΐδης γράφει ένα εξαιρετικό βιβλίο για τα καλύτερα χρόνια της Melchester (1971-1976) και μου έκανε την τιμή να επιτρέψει την προδημοσίευσή του από το blog σε συνέχειες. Περνάμε στη σεζόν 1974-75 και στο 1ο μέρος της ιστορίας με τίτλο "Το δίλημμα του Charlie"
Μετά την συναρπαστική -όπως εξελίχθηκαν οι διακοπές μας- περιπέτεια στην Ισπανία, ήρθε η ώρα της επιστροφής στις γνωστές υποχρεώσεις. Θα ήταν Σεπτέμβρης του ’74 όταν αντιμετωπίζαμε ως Κυπελλούχοι Αγγλίας για το «Charity Shield» την Πρωταθλήτρια, η Bridgewall πρέπει να ήταν. Μπήκαμε στο Στάδιο, δεν ήταν το Wembley σίγουρα, κρατώντας τα δύο κύπελλα που με τόσο κόπο είχαμε κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά και σας διαβεβαιώνω ότι με ιδιαίτερη χαρά θα δεχόμασταν και ένα τρίτο, έστω και άτυπο.
Εξάλλου μόνο και μόνο ο λόγος της θέσπισης του «super cup» που ήταν φιλανθρωπικός, αρκούσε στο να μας κάνει να ασχοληθούμε σοβαρά και με αυτό το τρόπαιο.
Με το ξεκίνημα λοιπόν του ματς όλοι αναρωτιόμαστε αν θα τα καταφέρναμε εξίσου καλά και στο μεγάλο Ευρωπαϊκό κύπελλο, που μας περίμενε σε λίγο καιρό. Όλοι, εκτός από τον Charlie Carter που είχε δυστυχώς άλλα στο μυαλό του…
Και είναι η ειρωνεία της τύχης, ο παίκτης που είχε την προηγούμενη χρονιά σχεδόν μόνος του αποκλείσει την Bridgewall σε εκείνο το μεγάλο ημιτελικό, να της χάριζε τον πρώτο τίτλο της νέας περιόδου! Περισσότερη απογοήτευση θα είχαν βέβαια οι πιτσιρικάδες οπαδοί του, ο αυτοεπονομαζόμενος και «στρατός του Charlie» που είχαν κατασκηνώσει πίσω από τα goalpost, περιμένοντας ανυπόμονα να αποθεώσουν το ίνδαλμα τους. Αυτούς σίγουρα δεν θα ήθελε αν μη τι άλλο να τους απογοητεύσει πάνω απ’όλα ο τερματοφύλακάς μας και έπειτα εμάς τους υπόλοιπους.
Από τα πρώτα όμως λεπτά φάνηκε ότι η σκέψη του έτρεχε αλλού. Με το πρώτο επικίνδυνο σουτ των αντιπάλων μας έπεσε πολύ καθυστερημένα, η μπάλα του ξέφυγε και ανενόχλητος σκόραρε ένας παίκτης της Bridgewall νωρίς, νωρίς. Το άσχημο αυτό ξεκίνημα μας επηρέασε δυστυχώς όλους, καθώς η δικαιολογία του Charlie πως ήταν αφηρημένος δε μας αρκούσε και φυσικά όπως συνήθως γίνεται σ’αυτές τις περιπτώσεις, τα λάθη πολλαπλασιάσθηκαν. Λίγο μετά, ο Goeff πιεζόμενος έξω από την περιοχή μας επιχείρησε ένα γύρισμα, όμως ο Carter αιφνιδιάσθηκε ξανά και δοκίμασε να διώξει άτσαλα με το πόδι. Θέλετε το αποτέλεσμα; Φυσικά και η μπάλλα κατέληξε για δεύτερη φορά στα δίχτυα μας με καραμπόλα μάλιστα, ενώ οι οπαδοί της Bridgwall παραληρούσαν στις εξέδρες.
Το χειρότερο για τον Charlie ήρθε στην ανάπαυλα, όταν ακόμη και οι νεαροί φίλοι του τον αποδοκίμασαν, ενώ ο Tony του ζήτησε μέσα στα αποδυτήρια να δώσει εξηγήσεις για την απόδοσή του, ενώπιον όλων μας.
-«Εντάξει, θα σας τα πω όλα» είπε και έβγαλε από το ντουλάπι του μία κασέτα. «Τώρα θα δοκιμάσετε μια μεγάλη έκπληξη».
Έβαλε την κασέτα σ’ένα μαγνητόφωνο και όλοι μας ακούσαμε τον ίδιο, σε μία ενδιαφέρουσα ερμηνεία ενός pop τραγουδιού! («με λένε γάτο και μ’αρέσει να νιαουρίζω κοντά σου…» κι άλλες τέτοιες σαχλαμαρίτσες). Τα λόγια δεν άξιζαν βέβαια, όμως ο ρυθμός ήταν συμπαθητικός και η φωνή του Charlie επαγγελματική!!!
Ακούστηκαν πολλά θετικά σχόλια από τους περισσότερους συμπαίκτες μου, ενώ ο τερματοφύλακας μας μας εξηγούσε πως ούτε ο ίδιος γνώριζε για το κρυφό ταλέντο που διέθετε, έως ότου πήρε μέρος σε ένα διαγωνισμό και κέρδισε. Κάποιος manager που τον είχε ακούσει, τον έπεισε λοιπόν να υπογράψει συμβόλαιο. Εκείνο που άγχωσε τον Charlie ήταν ότι τον πίεζαν να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το τραγούδι, κάτι που δεν ήθελε ο ίδιος για να μη μας προδώσει…
-«Μη στεναχωριέσαι» του είπα ενώ βγαίναμε για το β’ημίχρονο. «Αν ακολουθήσεις τη μουσική, θα σε αντικαταστήσουμε με τον καλύτερο goalkeeper! «Εννοείς τον Τubby Morton;». «Ακριβώς. Ο Tubby έκανε προπονήσεις και βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Ηρέμησε λοιπόν και συγκεντρώσου στο ματς».
Δεν ήταν αλήθεια φυσικά, αφού ο Τubby επηρεασμένος από τον παλαιότερο τραυματισμό του, απείχε πολύ ακόμη από τον γνώριμο εαυτό του. Αυτό δεν το είπα στον Charlie εσκεμμένα για να μη του δημιουργήσω περισσότερες τύψεις. Εξάλλου η Melchester είναι μεγάλος σύλλογος και η άκρη θα βρισκόταν με κάποιο τρόπο.
Περιττό να σας πω πόσο διαφορετικός εμφανίσθηκε ο Carter στο δεύτερο μέρος του αγώνα. Μάλιστα από δική του μακρινή πάσα πέτυχα να μειώσω το σκορ, ενώ στη συνέχεια σημειώσαμε και δεύτερο τέρμα με τον Blackie, ισοφαρίζοντας σε 2-2. Ο τερματοφύλακας μας έδειξε τη μεγάλη του κλάση και στα τελευταία λεπτά, όταν με εκπληκτική εκτίναξη μπλόκαρε ένα κοντινό σουτ-βολέ για να γνωρίσει έτσι την αποθέωση από το κοινό του!
«Ευτυχώς που τον ηρέμησες», μου είπε ο Gray για να προσθέσει «Δεν του είπες όμως όλη την αλήθεια. Ίσως τελικά αναγκασθούμε να παίξουμε στο Κύπελλο Κυπελλούχων χωρίς καλό goalkeeper!!!»
Είχε δυστυχώς, απόλυτο δίκιο…
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
