Το δίλημμα του Charlie (Μέρος 2ο)

Ο καλός φίλος Νίκος Νικολαΐδης γράφει ένα εξαιρετικό βιβλίο για τα καλύτερα χρόνια της Melchester (1971-1976) και μου έκανε την τιμή να επιτρέψει την προδημοσίευσή του από το blog σε συνέχειες. Περνάμε σtο 2ο μέρος της ιστορίας με τίτλο "Το δίλημμα του Charlie"


Πλησίαζε η ώρα που θα δίναμε τον πρώτο αγώνα για το νέο πρωτάθλημα και ο Charlie «πετούσε» κυριολεκτικά στις προπονήσεις. Απαλλαγμένος πια από το άγχος μετά και όσα του είχα πει δεν έδειχνε να ανησυχεί καθόλου για το μέλλον της ομάδας μας. Ο Blackie με πίεζε συνέχεια να του πω την αλήθεια για τον Tubby, όμως εγώ περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Είχα πάντα μια κρυφή ελπίδα να μας διέψευδε με την απόδοσή του ο Morton στο Σαββατιάτικο πρώτο παιχνίδι μας και να μη χρειαζόμασταν το «γάτο». Στην τελευταία προπόνηση μάλιστα δεχθήκαμε μια απροσδόκητη επίσκεψη, καθώς στα αποδυτήρια μας περίμενε ένας περίεργος τύπος. «Πέρασα να δω αν αποφάσισες Charlie» είπε και αμέσως αναγνώρισα στο πρόσωπο του τον καλλιτεχνικό πράκτορα Larry Sharpe, ένα γλοιώδες υποκείμενο που πάσχιζε να μας πάρει τον goalkeeper μας για να τον κάνει τραγουδιστή.

Ευτυχώς που επενέβη έγκαιρα ο Tony γιατί ο απίθανος εκείνος “manager” είχε φέρει μαζί του ένα συμβόλαιο και λίγο έλειψε να βάλει μόνος του και την υπογραφή!!!
«Όχι εδώ! Εδώ μέσα είναι γήπεδο και ο κ. Carter έχει συμβόλαιο με το σύλλογό μας. Αν τον θέλεις για άλλη δουλειά να τον συναντήσεις αλλού» του είπε ξερά και τον απέπεμψε στα γρήγορα. Δεν είχα όμως καμμία αμφιβολία ότι σύντομα θα μας ενοχλούσε ξανά…
Την επομένη ημέρα βρεθήκαμε όλοι στα αποδυτήρια για το εναρκτήριο παιχνίδι εναντίον της ισχυρής τότε Castledean και ο Storme θεώρησε σκόπιμο να ζητήσει συγνώμη από τον Charlie για τον απότομο τρόπο που είχε μιλήσει στον Sharpe. Ήξερα βέβαια πως δεν το εννοούσε, απλά προσπάθησε να ηρεμήσει τον τερματοφύλακά μας. Εκείνος εντούτοις δε φαινόταν να ανησυχεί καθόλου. Ειδικά μάλιστα όταν είδε και τους πιτσιρικάδες οπαδούς μας ξανά ξετρελαμένους μαζί του πέταγε στα σύννεφα. Κι εκείνοι όμως δεν παράλειψαν να του ζητήσουν σχεδόν ικετευτικά να μείνει στην ομάδα μας…

Σα να μην έφθανε αυτό, λίγο πριν το ξεκίνημα οι εξέδρες δονήθηκαν από τους ήχους ροκ μουσικής και η φωνή του Charlie αντήχησε μέσα απ’τις μεγαφωνικές εγκαταστάσεις του σταδίου. Τι είχε συμβεί; Απλά ο παμπόνηρος ατζέντης είχε εισχωρήσει στο καμαράκι ήχου, όπου ξεγελώντας τον υπεύθυνο πέτυχε να παιχτεί -έστω για λίγα λεπτά- ο δίσκος!

Ο Tony έσπευσε να διορθώσει αμέσως το κακό, αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Πολλοί από τους νεαρούς που βρίσκονταν πίσω από την εστία του Carter είχαν αρχίσει να τον παροτρύνουν να γίνει επαγγελματίας τραγουδιστής! Μύλος… Φαντάζεστε τη συνέχεια. Από τα πρώτα λεπτά φάνηκε η νευρικότητα και η αστάθεια του, ενώ στην κερκίδα ο Sharpe σίγουρα θα έτριβε τα χέρια του…Ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα τι συνέβαινε και σε μία κραυγαλέα αδράνειά του, έπεσα πάνω στη μπάλα ακριβώς πριν περάσει τη γραμμή του τέρματός μας και παραχώρησα ένα κόρνερ. Ο Charlie τα είχε κυριολεκτικά χαμένα, σχεδόν έτρεμε. Να σκεφθείτε ότι έπεσε σαν αρχάριος στην παγίδα ενός αντίπαλου κυνηγού, «πιάστηκε» λεκτικά μαζί του κι όλα αυτά τη στιγμή που χτυπιόταν το κόρνερ. Όπως ήταν επόμενο, η μπάλα του ξέφυγε και δεχθήκαμε ξανά, πρώτοι γκολ!

«Λυπάμαι παιδιά. Καλύτερα να με αντικαταστήσετε» μου είπε με αληθινή απόγνωση, για να εισπράξει τα πολλά νεύρα μου: «Θα μείνεις στη θέση σου βλάκα! Μέχρι να αποφασίσεις τι θα κάνεις είσαι παίκτης της ομάδας και συγκέντρωσε την προσοχή σου στο ματς. Διαφορετικά θα σε ταράξω στο πρόστιμο!!!»

Ε, ήταν καιρός πια να του μιλήσουμε διαφορετικά για να συνέλθει από το λήθαργο. Και πράγματι στα επόμενα λεπτά ήταν ο παλιός Charlie που όλοι γνωρίζαμε. «Καθάρισε» με έξοδο μια επικίνδυνη σέντρα τροφοδοτώντας το Lofty και εκείνος με μια βαθιά μπαλιά με βρήκε αμαρκάριστο και ισοφάρισα το ματς. Συνεχίσαμε με λύσσα τις επιθέσεις αλλά η Castledean άντεξε. Στα αποδυτήρια ο Tony ζήτησε για δεύτερη φορά από τον Carter να αποφασίσει άμεσα τι θα κάνει και βασικά αν θα παρέμενε ποδοσφαιριστής ή όχι.

«Δε μπορούμε να χάνουμε βαθμούς εξαιτίας σου» είπε. «Θα διαλέξεις τώρα το επάγγελμα που προτιμάς!». Ο Τσάρλυ τα είχε εμφανώς χαμένα , δεν ήταν σε θέση να απαντήσει και τότε ήταν που θεώρησα σκόπιμο να παρέμβω για να μην πάρει λάθος απόφαση, αν τον πιέζαμε περισσότερο εκείνη τη στιγμή: «Δώσε του 48 ώρες προθεσμία να το σκεφθεί και αν πάλι δεν αποφασίσει τότε τον αποκλείεις από την ομάδα» πρότεινα στον Στορμ κάτι που δέχθηκε αμέσως, ενώ ο Τσάρλυ έσπευσε να με ευχαριστήσει για την ευκαιρία που του έδινα. Συνεχίζοντας την κουβέντα, τον ρώτησα τι είδους πρόταση του είχε κάνει ο Σαρπ. «Να αρχίσω μία περιοδεία σε διάφορα κλαμπ του βορρά» μου απάντησε. «Λέει ότι θα βγάλω 50.000 λίρες μέσα σε δύο χρόνια!». «Τώρα καταλαβαίνω γιατί έχεις μπει σε πειρασμό» αναγκάστηκα να παραδεχτώ. «Κατά βάθος όμως προτιμώ το ποδόσφαιρο» πρόσθεσε μελαγχολικά ο Κάρτερ. «Πως θα μπορούσα να αφήσω την καλύτερη ομάδα του κόσμου» αναρωτήθηκε τη στιγμή που βρισκόμασταν έξω από το γήπεδο και ετοιμαζόμουν να τον αφήσω στις σκέψεις του. Έξαφνα όμως, μια ομάδα από έξαλλα κοριτσόπουλα ξεπετάχτηκε από το πουθενά και τον περικύκλωσε ζητώντας αυτόγραφα! Ο Μπλάκυ, που με πλησίασε εκείνη τη στιγμή, είπε θυμάμαι: «Ο Τσάρλυ γίνεται δημοφιλής!» «Γνωρίζει τώρα τη λατρεία των θαυμαστριών του» διαπίστωσα κι εγώ με τη σειρά μου. «Με κάτι τέτοια όμως δε θέλει και πολύ για να πάρουν αέρα τα μυαλά του και δε θα έχει άδικο» καταλήξαμε και οι δυο μας. Δε θα λέγαμε βέβαια τα ίδια αν είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι πραγματικά είχε συμβεί και ότι λίγο πιο πέρα (μόλις ο Τσάρλυ απομακρύνθηκε με το αμάξι του) τις κοπέλες περίμενε ο πανούργος μάνατζερ για να πληρώσει από μία λίρα στην καθεμιά για την ...παράσταση που έδωσαν!

Βέβαια, μετά από όσα τουλάχιστον είχα δει, δε μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους. Επισκέφθηκα αμέσως στο γραφείο του (μαζί με τον Τόνυ) τον Μπεν Γκαλογουέϊ και του εξέφρασα τις ανησυχίες μου. Ο Μπεν αποφάσισε ότι ο Τσάρλυ θα έπρεπε να ξεκουραστεί και αυτό σήμαινε ότι θα επαναφέραμε στην πρώτη ομάδα τον Τάμπυ Μόρτον. Ωστόσο ο Τάμπυ είχε μείνει μακριά από τα γήπεδα για δύο ολόκληρες περιόδους, καθώς είχε σπάσει το πόδι του, πράγμα που με έκανε να είμαι αρκετά επιφυλακτικός για τις δυνατότητές του να αγωνισθεί ως βασικός τερματοφύλακας.

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-