"Να γίνουμε σαν τον Ρόυ"!!!

Άρθρο του αγαπητού φίλου Νίκου Νικολαϊδη στο ανανεωμένο blog http://roycomesback.blogspot.gr/

Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε στις δεκαετίες του'70, του '80 αλλά και του '90 διαβάζοντας (πρώτα στο περιοδικό "Ζαγκόρ" κι έπειτα στο "Δυναμικό ΑΓΟΡΙ" ή στο "ΓΚΟΛ") τις περιπέτειες του "Άσσου των γηπέδων", του "κανονιέρη" αρχηγού της φημισμένης 'Melchester' Ρόϋ Ρέης ("Roy of the Rovers"), η μαγεία αυτού του χαρακτήρα δεν έχει σβηστεί από τη μνήμη.



Πέρασαν ήδη περισσότερα από 21 χρόνια που έκλεισε το "Αγόρι" (Μάρτιος 1992) και μαζί του "έδυσε" η ελληνική έκδοση, όμως κανείς μας δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί ότι οι αρχές που πρέσβευε το σενάριο (του μετρ του είδους Τom Tully) έχουν απωλεσθεί ή ξεθωριάσει!

Πέρα από τις εκπληκτικές, συχνά τόσο υπερβολικές ώστε να δείχνουν εξωπραγματικές, αγωνιστικές επιδόσεις του ήρωα, η ιστορία αναδείκνυε στο σύνολό της και με θαυμαστά διαχρονικό τρόπο, ειδικά μετά το τέλος της δεκαετίας του '60, τα αγνά ιδεώδη του αθλητισμού, όπως η ευγενής άμιλλα ("ευ αγωνίζεσθαι"-"fair play"), η αυταπάρνηση, η ομαδικότητα, το πνεύμα συμφιλίωσης, η αποφυγή της βίας, ο σεβασμός στον αντίπαλο, η αξία της συμμετοχής.

Η σειρά παρακολουθεί την πορεία του βασικού πρωταγωνιστή, του οποία η δράση αποτέλεσε ένα άριστο πρότυπο αθλητικής συμπεριφοράς, κάτι που τον μετατρέπει (παρότι ανύπαρκτος στον αληθινό κόσμο του ποδοσφαίρου) σε έναν κορυφαίο πρεσβευτή του σπορ ανά την υφήλιο (το κόμικ κυκλοφόρησε επιτυχώς, εκτός από την Ευρώπη, σε πολλά ακόμη μέρη του κόσμου).

Ο "παλιόφιλος ο Ρόϋ" (έ, φίλε μου Στράτο;) λέει ΝΑΙ στον υγιή συναγωνισμό, μάχεται για την πάταξη της βίας και της εγκληματικότητας στους αθλητικούς χώρους, καταπολεμά το ρατσισμό και τη βωμολοχία, προωθεί κάθε είδους πρωτοβουλίες οι οποίες συνεισφέρουν στον κατευνασμό των οπαδικών παθών. Κι ακόμη, αντιστέτεκαι στη λαίλαπα των αναβολικών και προτάσσει με ειλικρίνεια το χέρι, δεχόμενος και την ήττα, όταν προέρχεται από ανώτερο (ή πιο τυχερό) αντίπαλο.

Η νεολαία του ψηφιακού (και συχνά τόσο απατηλού) σημερινού κόσμου έχει ανάγκη από ιδεαλισμό, ίσως περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν. Ας μεταλαμπαδεύσουμε λοιπόν στα παιδιά μας και γενικά σε αυτούς που καταφθάνουν μετά από εμάς, την ίδια εκείνη αγάπη για το άθλημα του ποδοσφαίρου το οποίο γνωρίσαμε και αγαπήσαμε (και) μέσα από τις κιτρινισμένες πλέον σελίδες των "συλλεκτικών" μας τευχών. Τότε, που διαβάζαμε με λαχτάρα το κάθε επεισόδιο και το όνειρό μας ήταν να γίνουμε κάποια μέρα πολύ σπουδαίοι ποδοσφαιριστές σαν το ίνδαλμά μας, τον "one and only" Ρόυ !!!