Melchester Rovers’ well known substitutes.

Artwork by Yvonne Hutton.

(By Nikos D. - Th. Nikolaidis)

During the long-term action of the famous Melchester football team, there were, in addition to the well-known main players, many substitutes, who also contributed to the "building" of the legend of “Rovers”. Readers are certainly expected to remember the main protagonists the most, as they were the ones who scored and delivered so many trophies in the history of Roy Race and his equally gifted team-mates. However, today we will introduce you to some substitute players who, from time to time, interrupted the streak of success, adding in turn, some more, some less to the chain of many and timeless honors of the team.

They came as big names, but…

We start with some special cases. It is not uncommon in football for some "big" athletes to be acquired with huge scrolls of fame, but at their new team to fail completely. Sports fans playfully call these cases "coats"! One such, very typical case is that of the famous attacking ace Douglas Ballard. Acquired from Carford in the summer of 1968 when team manager (and former player) Ben Galloway was looking for solutions to the many problems with serious injuries and departures of the older players of the club. The transfer cost the management of Rovers an amount of around 150,000 pounds (a record in the club's history up to that time), but the result was heartbreaking! Of dubious value, after all, and with many quirks in his demeanor, Ballard was swiftly dismissed after a bitter performance in the European Cup match against Shevnik Sparta. Two years earlier, certainly smaller in scope, was the similar "fiasco" with the transfer of Thumper Thorp, who stayed with the team for just one year (1966-67). A third, similar story of pointless and costly transfer, developed in the middle of the next decade. In 1976 [*] the temporary owner of Melchester, a pompous ... big butcher (!) with an incredible mustache and a huge belly, brought the famous American football star Stan Frazer to Mel Park. The money paid reached a new record-high: 250,000 pounds (!) Figurative and individualistic, Frazer was unable to offer anything, with the consequence that he too quickly took the… way out. Only this time the player-coach Roy found a way, by "selling" him, to mitigate the financial loss.

The precious... "second class"!

In the summer of 1967, attacking midfielder Alec Blackburn joined Melchester. He remained for seven consecutive years (until 1974) without being permanent in the starting eleven. It was, however, a valuable "tool". The year 1969 saw the emergence of three young players who made careers as main substitutes over a three-year period. They were 'Chalky' White, Chris Dylan and Eddie Eager. They retired together, in the summer of 1972. In the 1971-72 season and for a few games, the young amateur (and... precautionary) goalkeeper Alec Hubbard (with the cleat) defended the Rovers goal.

Graham Shaw is perhaps the best known 'twelfth' player of Melchester Rovers. Blonde, slim and fast, this talented striker provided many solutions in the three years he played (1972-75). In the period 1972-73 there were other cases with "rookies" in the team. Right winger Peter Warner as a replacement for Mervyn Wallace, even played in European games. Also Morris and Ainsworth helped Rovers maintain their prestige in a crucial league game against Cashford (3-1), just days before winning the European title (1973). In fact, the latter had even managed to score in the match. In the 1973-74 season Melchester were chasing the two Cups (F.A. Cup, League Cup) and a series of misfortunes forced them to use many substitutes. One of them was the diminutive striker Eric Motson, who thus scored a very crucial goal!

In 1974-75 Melchester progressed to the top of Europe, but failed in the domestic F.A. Cup, staying out of amateurs Sleeford Town in the 3rd round of the institution. After an embarrassing "knockout" match played on their opponents' very small pitch, Roy and his teammates lost 2-1 and were eliminated! The selection of a... circus juggler (named Sammy Spangler) to take a place in the team (for one and only match) proved disastrous for coach Tony Storme, who resigned and hurried off on vacation to a tropical destination!

After winning the European Cup Winners' Cup (1975) the new player-manager Roy Race had to face many challenges. A very serious injury to the defender Ralph Derry who broke his leg right in the "premier" of the new English league, forced the owners of the club to seek for a replacement. Before they ended up in the famous Duncan McKay, Roy had attempted to secure right winger Gary Fane in the first team. The young man, although he was in a good mood, was not ready yet of gaining a shirt in the starting eleven. Shortly after, three more footballers are registered as official substitutes. It is about the two close friends Trevor Cassidy and Len Peters, but also the thin center-forward Willie Edwards. The first one was among the victims in the Basran tragedy (summer 1986), the second had left quickly (1977) while the third remained in the club until 1980.

[*] Tiger mag.: Parallel Stories, drawn by Yvonne Hutton. The regular series was drawn from September 1976 in the new publication (titled Roy of the Rovers) by David Sque.

Το ίδιο ΑΡΘΡΟ (στα Ελληνικά).

Οι διάσημοι αναπληρωματικοί παίκτες της Μέλτσεστερ.

Στην πολύχρονη δράση της φημισμένης ομάδας του Μέλτσεστερ, υπήρξαν πέραν των γνωστών βασικών ποδοσφαιριστών και πολλοί αναπληρωματικοί, που συνεισέφεραν και αυτοί στο «χτίσιμο» του θρύλου των Rovers. Οι αναγνώστες είναι ασφαλώς αναμενόμενο να θυμούνται περισσότερο τους κύριους πρωταγωνιστές, καθώς αυτοί ήταν που σκόραραν και χάριζαν τα τόσα τρόπαια στην ιστορία του Ρόυ Ρέης και των εξίσου χαρισματικών συμπαικτών του. Ωστόσο, σήμερα θα σας παρουσιάσουμε ορισμένους αναπληρωματικούς παίκτες, οι οποίοι, κατά καιρούς διάνθισαν το σερί των επιτυχιών, συντείνοντας με τη σειρά τους, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο στην αλυσίδα των πολλών και διαχρονικών διακρίσεων της ομάδας.

Ήρθαν ως μεγάλα ονόματα, αλλά…

Κάνουμε αρχή με μερικές ιδιαίτερες περιπτώσεις. Δεν είναι ασυνήθιστο στο ποδόσφαιρο, κάποιοι «μεγαλόσχημοι» αθλητές να αποκτιούνται έχοντας τεράστιες περγαμηνές φήμης, αλλά στη νέα τους ομάδα να αποτυγχάνουν πλήρως. Οι φίλαθλοι αυτές τις περιπτώσεις τις ονομάζουν, περιπαικτικά, σαν «παλτά»!  Μία τέτοια, πολύ χαρακτηριστική περίπτωση είναι εκείνη του διάσημου επιθετικού άσου Douglas Ballard. Αποκτήθηκε από την Carford το καλοκαίρι του 1968, όταν ο Ben Galloway αναζητούσε λύσεις στα πολλά προβλήματα με σοβαρούς τραυματισμούς και αποχωρήσεις των παλαιότερων παικτών της ομάδας. Η μετεγγραφή κόστισε στη διοίκηση των Rovers ένα ποσό της τάξης των 150.000 λιρών (ρεκόρ στην έως τότε ιστορία του συλλόγου), όμως το αποτέλεσμα υπήρξε αποκαρδιωτικό! Αμφιβόλου, τελικά, αξίας και με πολλές ιδιορρυθμίες στη συμπεριφορά του, ο Ballard αποδεσμεύθηκε τάχιστα, έπειτα από μία οικτρή εμφάνιση στον αγώνα εναντίον της Shevnik Sparta, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Δύο χρόνια νωρίτερα, μικρότερης ασφαλώς εμβέλειας ήταν το ανάλογο «φιάσκο» με τη μετεγγραφή του Thumper Thorp, ο οποίος έμεινε στην ομάδα για μόλις μία χρονιά (1966-67). Μία τρίτη, παρεμφερής ιστορία άσκοπης και πολυδάπανης μετεγγραφής, εξελίχτηκε στα μέσα της επόμενης δεκαετίας. Το 1976 [*] ο προσωρινός ιδιοκτήτης της Μέλτσεστερ, ένας πομπώδης … μεγαλοχασάπης (!) με ένα απίστευτο μουστάκι και μία τεράστια κοιλιά, έφερε στο Mel Park τον περίφημο Αμερικανό σταρ του ποδοσφαίρου, Stan Frazer. Τα χρήματα που πληρώθηκαν έφτασαν σε νέο ύψος-ρεκόρ: 250.000 λίρες (!) Φιγουρατζής και ατομιστής, ο Frazer δεν μπόρεσε κάτι να προσφέρει, με συνέπεια να πάρει κι αυτός πολύ γρήγορα την… άγουσα. Μόνο που αυτή τη φορά ο παίκτης-προπονητής Ρόυ βρήκε τον τρόπο, «μοσχοπουλώντας» τον, να μετριάσει την οικονομική ζημία.

Οι πολύτιμοι… «δευτεροκλασάτοι»!

Το καλοκαίρι του 1967 ήρθε στη Μέλτσεστερ ο μέσο-επιθετικός Alec Blackburn. Παρέμεινε επί επτά συνεχόμενα έτη (έως το 1974) δίχως να μονιμοποιηθεί στη βασική ενδεκάδα. Ήταν ένα πολύτιμο, πάντως, «εργαλείο». Στα 1969 εμφανίστηκαν τρεις νεαροί παίκτες που έκαναν καριέρα σαν κύριοι αναπληρωματικοί, επί μία τριετία. Ήταν οι «Chalky» White, Chris Dylan και Eddie Eager. Αποσύρθηκαν μαζί, το καλοκαίρι του 1972. Τη σεζόν 1971-72 και για λίγα παιχνίδια, υπεράσπισε την εστία των Rovers ο νεαρός ερασιτέχνης (και… προληπτικός) γκολκίπερ Alec Hubbard (με την τραγιάσκα).

Ο Graham Shaw είναι ίσως ο πλέον γνωστός «δωδέκατος» παίκτης της Μέλτσεστερ. Ξανθομάλλης, λεπτός και ταχύτατος, ο ταλαντούχος αυτός επιθετικός έδωσε πάρα πολλές λύσεις στα τρία χρόνια που αγωνίστηκε (1972-75). Την περίοδο 1972-73 υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις με «ρούκι» (πρωτόβγαλτους) στην ομάδα. Ο δεξιός ακραίος κυνηγός Peter Warner ως αντικαταστάτης του Mervyn Wallace, έπαιξε ακόμη και σε ευρωπαϊκά παιχνίδια. Επίσης οι Morris, Ainsworth βοήθησαν τους Rovers να κρατήσουν ψηλά το γόητρό τους σε έναν κρίσιμο αγώνα πρωταθλήματος εναντίον της Cashford (3-1), λίγες μόνο ημέρες πριν από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου (1973). Μάλιστα ο δεύτερος είχε καταφέρει και να σκοράρει στο ματς. Τη σεζόν 1973-74 η Μέλτσεστερ κυνηγούσε τα δύο Κύπελλα (F.A. Cup, League Cup) και μία σειρά ατυχιών την υποχρέωσε να χρησιμοποιήσει πολλούς αναπληρωματικούς. Ένας από αυτούς ήταν ο μικρόσωμος επιθετικός Eric Motson, που σημείωσε ένα πολύ κρίσιμο γκολ!

Την περίοδο 1974-75 η Μέλτσεστερ προχώρησε στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά απέτυχε στο εγχώριο F.A. Cup, μένοντας έξω από τους άσημους ερασιτέχνες της Sleeford Town στον 3^ο γύρο του θεσμού. Ύστερα από έναν ντροπιαστικό αγώνα «νοκ-άουτ» που δόθηκε στο πολύ μικρό γήπεδο των αντιπάλων τους, ο Ρόυ και οι συμπαίκτες του έχασαν με σκορ 2-1 και αποκλείστηκαν! Η επιλογή ενός… ζογκλέρ του τσίρκου (ονόματι Sammy Spangler) να πάρει θέση στην ομάδα (για ένα και μοναδικό ματς) ήταν ολέθρια για τον προπονητή Tony Storme, που παραιτήθηκε και έσπευσε να φύγει για διακοπές σε έναν τροπικό προορισμό!

Μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού Κυπέλλου Κυπελλούχων (1975) ο νέος παίκτης-μάνατζερ Ρόυ Ρέης είχε να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις. Ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός του οπισθοφύλακα Ralph Derry που έσπασε το πόδι του ακριβώς στην «πρεμιέρα» του νέου πρωταθλήματος Αγγλίας, υποχρέωσε τους διοικούντες να στραφούν στην αγορά για τον αντικαταστάτη του. Πριν καταλήξουν στον περίφημο Duncan McKay, ο Ρόυ είχε επιχειρήσει να μονιμοποιήσει στη βασική ομάδα το δεξιό εξτρέμ Gary Fane. Ο νεαρός, παρότι είχε όλη την καλή διάθεση, δεν έπεισε πως δικαιούνταν φανέλα στην αρχική ενδεκάδα. Λίγο μετά, τρεις ακόμη ποδοσφαιριστές καταγράφονται σαν επίσημοι αναπληρωματικοί. Πρόκειται για τους δύο «κολλητούς» φίλους Trevor Cassidy και Len Peters, αλλά και τον ψιλόλιγνο Willie Edwards. Ο πρώτος ήταν μεταξύ των θυμάτων στην τραγωδία του Basran (καλοκαίρι του 1986), ο δεύτερος είχε αποχωρήσει γρήγορα (1977) ενώ ο τρίτος έμεινε στην ομάδα έως το 1980.

[*] Περιοδικό Tiger: Παράλληλες ιστορίες, τις οποίες σχεδίαζε η Yvonne Hutton. Την τακτική σειρά φιλοτεχνούσε από το Σεπτέμβριο του 1976 στο νέο έντυπο (Roy of the Rovers) ο David Sque.