Από το Μέλτσεστερ με αγάπη!

 

Roy and me, while talking

An interview with legendary Rover's skipper Roy Race!

(Του Νίκου Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Κατέβηκα από το αεροσκάφος της «Ολυμπιακής» μόλις πατήσαμε στο περίφημο αεροδρόμιο  Χίθροου του Λονδίνου μετά από πτήση μερικών ωρών δίχως, ευτυχώς, απρόοπτα. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος (τι πρωτότυπο!) και πήρα το τοπικό τρένο με προορισμό το Μέλτσεστερ, στο Νότια Αγγλία. Λίγο πριν μπούμε στην πανέμορφη αυτή πόλη της Βρετανίας, το βλέμμα μου τράβηξε η όχθη του γραφικού ποταμού Μελ, από τον οποίο εξάλλου πήρε και το όνομά της. Σίγουρα κάπου εδώ, στις χορταριασμένες όχθες του, ένα όμορφο καλοκαιρινό σούρουπο, ο Ρόυ, νεαρός ακόμη, την περίοδο που έπαιζε στη σχολική ομάδα της περιοχής, θα φλέρταρε με κάποια κοπέλα που του άρεσε. Εδώ ίσως και να έδωσε τα πρώτα του ερωτικά φιλιά, πριν ακόμα αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη μεγάλη του άλλη αγάπη, τη «στρογγυλή Θεά» του ποδοσφαίρου!

Όταν ο συρμός σταμάτησε, πήδησα γρήγορα κάτω και κατευθύνθηκα προς το σπίτι του, σύμφωνα με τις οδηγίες που μου είχε στείλει ο ίδιος, στο Viber. Όμως, όταν έφτασα στο κουκλίστικο διώροφο με την πρασιά εμπρός και τον κήπο στο πίσω μέρος, πληροφορήθηκα από την ευγενική οικονόμο του την κυρία Τάρνερ, πως δεν είχε, ακόμη, επιστρέψει από την απογευματινή προπόνηση.

Το γήπεδο «Μελ Παρκ» ήταν πολύ κοντά και έσπευσα να τον συναντήσω. Με οδήγησαν στα αποδυτήρια, όπου ο φίλος μου άλλαζε ρούχα. Τον παρακάλεσα, για τις ανάγκες της συνέντευξης που ήθελα να του πάρω, να φορέσει μία στολή των Ρόβερς, αυτή της δεκαετίας του 70-80 με τις κάθετες ρίγες και τους αριθμούς στα μανίκια και δεν μου χάλασε το χατίρι. Βηματίσαμε μέχρι την παρακείμενη λέσχη των φανατικών οπαδών της ομάδας, όπου ο αγέραστος Roy Race με κέρασε την παραδοσιακή Βρετανική λιχουδιά (Fish & Chips) και μου πρόσφερε μία μπύρα. Στο τέλος της κουβέντας μας, που αμέσως σας παραθέτω, μου χάρισε μία μπάλα με πάνω της τις υπογραφές τη δική του και όλων των συμπαικτών του! Προορίζεται, μου τόνισε ιδιαίτερα, «για όλους τους Έλληνες φίλους στο κλαμπ που έχετε δημιουργήσει!»

RotR three generations

Παρέλειψα να γράψω ότι πλάι μου σε όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας ήταν ο «κολλητός» του ο Μπλάκι Γκρέι, αλλά και ο καλλιτέχνης εικονογράφος της σειράς, David Sque. Ο David, με τον οποίο μιλάω συχνά στο τηλέφωνο, μένει στο γειτονικό  Bournemouth,  και είχε βρεθεί κι αυτός κοντά στα γραφεία του συλλόγου, όπου στεγάζεται η έδρα του εκδοτικού οίκου Egmont/Fleetway. Θα συζητούσε διάφορες λεπτομέρειες του  εβδομαδιαίου σχεδιασμού του κόμικ με τον υπεύθυνο  της έκδοσης του περιοδικού (Tiger-Roy of the Rovers) Barrie Tomlinson και το σεναριογράφο Tom Tully. Σίγουρα, στο επόμενο ταξίδι μου στη «γηραιά Αλβιόνα» θα φροντίσω να έχω μία ανάλογη κουβέντα (και) μαζί τους. Όσο για τον αειθαλή καλλιτέχνη Paul Trevillion, με ενημέρωσαν πως αυτό τον καιρό ετοιμάζει ένα νέο σχεδιαστικό project σχετικά με τη συνολική ιστορία της ομάδας αλλά και της πόλης, το οποίο θα παρουσιάσει το φθινόπωρο σε ειδική εκδήλωση!

Νίκος Ν.: Δεν ξέρεις πόσο μεγάλη είναι η χαρά μου, Ρόυ, που επιτέλους συναντιόμαστε.

R.R.: Δική μου η τιμή αγαπητέ Νίκο, που έκανες το ταξίδι έως εδώ για να γνωριστούμε και να μιλήσουμε. Αλήθεια, στην Ελλάδα ακόμη διαβάζουν τις ιστορίες μου;

Ν.Ν. Ασφαλώς! Οι νοσταλγοί των αγαπημένων ποδοσφαιρικών κόμικς έχουμε δημιουργήσει μάλιστα έναν σύλλογο, αφιερωμένο αποκλειστικά σε εσένα και τους Ρόβερς! Θα χαρούν πολύ όταν δουν αυτή τη συνέντευξη.

R.R. Ωου!!! Τι μεγάλη τιμή!! Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα ήμουν, εγώ και τα άλλα παιδιά της Rovers, τόσο διάσημοι στη χώρα σας, εκπληκτικό!!! Σας ευχαριστούμε πολύ που δε μας ξεχνάτε!

Ν.Ν. Ας πούμε ότι το… παιδί που καθένας μας έχει μέσα του, αρνείται να… μεγαλώσει…

R.R. Α, ναι! Αυτό πάνω απ’ όλα! Όσον αφορά σε μένα, βλέπεις ότι παρά το γεγονός πως μεγάλωσα πολύ, πλησιάζω πια τα ενενήντα, δε δείχνω πάνω από… τριάντα (γέλια)

Ν.Ν. Απαραίτητο αυτό, αφού οι χαρακτήρες των κόμικς δεν γερνούν ποτέ! Εξαίρεση βέβαια ο Δικαστής Ντρεντ, που όμως όταν εξηντάρισε, τον επανέφεραν στη νιότη του χάρις σε μία νέα τεχνική ανάπλασης των κυττάρων!

R.R. Εγώ ξέρεις, μετά το ατύχημα με το ελικόπτερο και το θάνατο της Penny, έχω αφήσει στα… πόδια μου (πιο σωστά, στο ένα πόδι μου) την κόρη μου τη Μελίντα, που διευθύνει το κλαμπ και το γιο μου το Ρόκυ, που είναι ο νέος «σταρ».

Ν.Ν. Ναι, αλλά πάντα έχεις τη γενική εποπτεία, σωστά; Είσαι ο ιδιοκτήτης του συλλόγου και κοντά σου είναι ο επίσης αγέραστος Μπλάκι (γέλια από δίπλα).

R.R. Ε, ναι, βέβαια! Τους φίλους τους τιμώ. Ξέρεις ότι βοηθός προπονητή (που είναι ο Μέρβιν Ουάλας) είναι ο κοντούλης ο Τζεφ; (σ.σ. Τζάιλς)

Ν.Ν. Το γνωρίζω, είχαμε διαβάσει τις ιστορίες του Match of the Day (1997-2001) αλλά σταμάτησαν απότομα.

R.R. Δυστυχώς… Ο Μπάρι (σ.σ. Μίτσελ) είχε κάνει φοβερή δουλειά τότε. Και φρόντιζε, όταν με σχεδίαζε να μη φαίνεται η αναπηρία. Πολύ ταλαντούχος, κάνει ποδοσφαιρικό κόμικ εδώ και πέντε δεκαετίες κοντά, όπως και ο Πολ (σ.σ. Τρεβιγιόν).

Ν.Ν. Η μόνη που λείπει από την παρέα είναι η Yvonne…

R.R. Εξαιρετική κυρία και τι υπέροχη καλλιτέχνιδα! Έφυγε τόσο νέα και τόσο άδικα… Όποτε το σκέπτομαι με πιάνει έναν κόμπος στο στομάχι. Χάσαμε νωρίς όμως και άλλους δύο εξίσου υπέροχους εικονογράφους της σειράς, το Τζο Κολκάχουν και το Μάικ Ουέστερν, αλλά και τον Τόνυ Χάρντινγκ… Κρίμα. Ούτε βεβαίως ο Μάικ (σ.σ. Ουάιτ) είναι πια μαζί μας… Ευτυχώς που ο Ντέιβιντ (σ.σ. Σκιου) και ο Πολ είναι εδώ και συνεχίζουν. Τους ευγνωμονώ, όπως φυσικά και τον Μπάρι (σ.σ. Τόμλινσον) για όσα μου (μας) πρόσφεραν όλα αυτά τα αξέχαστα χρόνια.

Ν.Ν. Σε ευχαριστώ από καρδίας για όσα μας είπες, αλλά και την μπάλα με τις υπογραφές σας. Θα την φυλάμε σαν κόρη οφθαλμών!

R.R. Παρακαλώ πολύ φίλε μου Νίκο, το χάρηκα πολύ, όμως αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα. That’s… Greek to me!

Ν.Ν. Θα σου το εξηγήσω την επόμενη φορά όταν θα βρεθούμε και πάλι, για περισσότερο… αληθινό Roy of the Rovers stuff!!!